43. Oto krew moja.

Tytuł: Oto krew moja.
Autor: Marek Kędzierski.
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: 2012r.
Liczba stron: 316
Okładka: miękka
Gatunek: thriller, sensacja, kryminał.















O treści:

Sprawdź, jak zacierają się granice między sacrum a profanum.

Andrzej Sznajder, weteran służb specjalnych, nie jest nadczłowiekiem, jednak posiada umiejętności, które – delikatnie rzecz ujmując – wyróżniają go z tłumu. Nietypowe predyspozycje ujawniają się w całej pełni, kiedy otrzymuje nietypowe zlecenie… i ma do czynienia z kobietą o absolutnie nietypowych zdolnościach.


Moja ocena: 5/10

     Nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałem tak ambiwalentny stosunek do jakiejkolwiek książki. Widać to też po liczbie, na jaką ją oceniłem.
     Z jednej strony książka mi się podobała. Jej fabuła jest naprawdę przyzwoita, akcja toczy się nie za wolno, nie za szybko. Bohaterowie...no po prostu są. Część jest wykreowana w miarę w porządku, a u części brakuje mi tego czegoś, szczególnie u tych "złych".
     Z drugiej strony nie widzę praktycznie żadnego związku między treścią książki a jej opisem. No fakt, wątki religijne (chrześcijańskie) są, ale to są tylko wątki. A po "zacieraniu się granic między sacrum a profanum" spodziewałem się większego udziału religijności, kościoła i wiary w akcji książki. Jednak oprócz głębokiej wiary jednej z głównych bohaterów oraz mętnego powiązania mitycznego "dysku" z kościołem i apokalipsą, wątki religijne występują co najwyżej sporadycznie.
     Kolejną wadą książki jest zbyt mała ilość akcji. Jak na książkę akcji "wybuchów" jest, moim zdaniem, troszkę zbyt mało. Kryminalności też raczej tutaj nie uświadczysz, no może po za jednym incydentem, ale to nie kwalifikuje tej książki do rangi książki kryminalnej.
     Trochę irytowali mnie bohaterowie, niekoniecznie główni. Byli przedstawieni, czytaliśmy, co tam sobie knują i broją, jednak nie mogliśmy ich "poznać", zagłębić się w stricte ich historię. Byli tak jakby osobną częścią książki.
     Nierealność wydarzeń. Rozumiem, że irracjonalność jest normalna w tym gatunku. No ale zabójstwo kogoś pociskiem, który został wystrzelony z odległości kilometra przez osobę, która prawdopodobnie robiła to pierwszy raz, to chyba jednak lekka przesada.
    Mimo wszystkich wad, widocznego niewykorzystania pomysłu i niedosytu, który pozostał mi po przeczytaniu książki, nadal uważam, że lektura ta nie należy do najgorszych, które widziałem, a czytanie jej było naprawdę przyjemne. Polecam na zabicie nudy. 

Komentarze

  1. O, czyli taka książka nie wiadomo co! ;D

    OdpowiedzUsuń
  2. Szkoda, że rola kościoła mocno ograniczona. Wciąż liczę na książkę, gdzie kościół byłby przedstawiony naprawdę mega źle ;P Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz